या सप्ताहांताला ऑफिसमधे जायला लागल. शनिवार, अन रविवार पण!! मग, सांगतेय काय??? जाम वैताग आलेला.. आता आयटीमधे काही वर्ष जगून, शनिवार, रविवार सुट्टी हा माझा जन्मसिद्ध हक्क झालाय ना? अन मग त्याचीच पायमल्ली?? माणसाने जगाव तरी कस??लईच पिळून घेतात राव... ह्म्म्म्म...
तर, मनातल्या मनात बापूला, त्याच्या बापूला इत्यादि सर्व प्राणीमात्र, की ज्यांना शिव्या घालता येण शक्य आहे आणि जायज आहे - प्लीज नोट, उगाचच अन्यायाने कोणालाही शिव्या घालत नाही मी :D - अश्या सर्वांना शिव्या देत देत (पुण्यातली व्यक्ती असून शिव्या येत नाहीत म्हटल, तर पुण्याची लाज जाईल की !) मी शनिवारी ऑफिसला जायला लाल वोल्वोत बसले. हे बंगळुरुमधल लाल रंगाची वोल्वो प्रकरण मात्र एकदम सहीये! अस्ताव्यस्त अन बेशिस्त ट्रॅफिकमधून ही लाली अश्या नजाकतीत तुम्हांला इथून तिथे घेऊन जाते ना, की काय सांगाव! अगदी अल्लाद म्हणतात ना, तस! आता मी पुण्याचीच असल्याने बेशिस्त वाहनांची मला चांगलीच सवय आहे!! पुण्याच्या रस्त्यावरून गाडी मारताना ( आम्ही पुण्यात दुचाकीलाही गाडीच म्हणतो!! असो. :P) अंगी स्थितप्रज्ञ वृत्ती, वेगवेगळया प्रकारची संभाषणं ऐकून (यात शिव्या पण जमेला धरा!) ज्ञानात अफाट भर पडणं, कुठल्याही ट्रॅफिक चक्रव्यूहाचा यशस्वी भेद करायच कौशल्य अंगी येण, अस बरच काय होत असत.... सो नो वरीज पीपल... असो.
तर, ऑफिसला पोचले, काम अस काही नव्हतच, फक्त उपस्थिती अनिवार्य. मग म्हणल, चला भटकू ऑफिसच्या कँपसमधे. छान आहे कँपस खर तर. हिरवाई जोपासली आहे बरीच. आणि गेले आठवडाभर बंगळुरुमधे थंडीबरोबर कधीकधी रिमझिम तर कधी बदाबदा गिरणारा सावन पण आहे, जवळ जवळ आठेक दिवस धड सूर्यदर्शन झाल्याच आठवतच नाही. तसही, सोमवार ते शुक्रवार कामाच्या चक्कीला जुंपल की इतर काही पाहण्याची शुद्धही राहत नाही म्हणा....
तर, भटकता, भटकता अशीच एका बाकावर बसले. इतकी निरव शांतता होती, आणि सगळा परिसर इतका सोनेरी दिसत होता.... शांत, शांत बसून राहिले. अगदी आत कुठे तरी शांतता झिरपत होती. अगदी आत्म्याला वेढून राहिल्यासारखी वाटली. एकदम समाधानच भरून आल मनात. आजूबाजूला बघताना लक्षात आलं, मस्त सोनेरी ऊन्हं पडली होती, सगळ्या परिसरावर पसरली होती. एकदम उबदार, एखादी दुलई अंगावर पांघरून बसाव तस वाटत होत अगदी. परिसरही तसाच वाटत होता, अचानक एक नातच जुळल्यासारख वाटल सार्‍या आसमंताबरोबर. भर दुपार असली तरी उन्हाला कुठेही रख्ररखीतपणाचा स्पर्शही झाला नव्हता, मऊसूत, सोनेरी, झळाळणारी उबदार उन्हं इतकी देखणी दिसतात, हे किती तरी दिवसांनी अनुभवल. वाटल, हातात पकडून ठेवू शकेन का थोड माझ्याचपाशी? खूप वेळ तशीच बसून राहिले, सोनेरी उन्हं अनुभवत अन त्या सोन्याने सोनेरी बनलेला आजूबाजूचा परिसर निरखत. शनिवार, रविवार ऑफिसला येण्याच सार्थक झाल....
आणि हो, बापूच्या अन त्याच्या बापूच्या नावाने दिलेल्या शिव्या यावेळपुरत्या रद्द समजण्यात याव्यात! :D
तर, मनातल्या मनात बापूला, त्याच्या बापूला इत्यादि सर्व प्राणीमात्र, की ज्यांना शिव्या घालता येण शक्य आहे आणि जायज आहे - प्लीज नोट, उगाचच अन्यायाने कोणालाही शिव्या घालत नाही मी :D - अश्या सर्वांना शिव्या देत देत (पुण्यातली व्यक्ती असून शिव्या येत नाहीत म्हटल, तर पुण्याची लाज जाईल की !) मी शनिवारी ऑफिसला जायला लाल वोल्वोत बसले. हे बंगळुरुमधल लाल रंगाची वोल्वो प्रकरण मात्र एकदम सहीये! अस्ताव्यस्त अन बेशिस्त ट्रॅफिकमधून ही लाली अश्या नजाकतीत तुम्हांला इथून तिथे घेऊन जाते ना, की काय सांगाव! अगदी अल्लाद म्हणतात ना, तस! आता मी पुण्याचीच असल्याने बेशिस्त वाहनांची मला चांगलीच सवय आहे!! पुण्याच्या रस्त्यावरून गाडी मारताना ( आम्ही पुण्यात दुचाकीलाही गाडीच म्हणतो!! असो. :P) अंगी स्थितप्रज्ञ वृत्ती, वेगवेगळया प्रकारची संभाषणं ऐकून (यात शिव्या पण जमेला धरा!) ज्ञानात अफाट भर पडणं, कुठल्याही ट्रॅफिक चक्रव्यूहाचा यशस्वी भेद करायच कौशल्य अंगी येण, अस बरच काय होत असत.... सो नो वरीज पीपल... असो.
तर, ऑफिसला पोचले, काम अस काही नव्हतच, फक्त उपस्थिती अनिवार्य. मग म्हणल, चला भटकू ऑफिसच्या कँपसमधे. छान आहे कँपस खर तर. हिरवाई जोपासली आहे बरीच. आणि गेले आठवडाभर बंगळुरुमधे थंडीबरोबर कधीकधी रिमझिम तर कधी बदाबदा गिरणारा सावन पण आहे, जवळ जवळ आठेक दिवस धड सूर्यदर्शन झाल्याच आठवतच नाही. तसही, सोमवार ते शुक्रवार कामाच्या चक्कीला जुंपल की इतर काही पाहण्याची शुद्धही राहत नाही म्हणा....
तर, भटकता, भटकता अशीच एका बाकावर बसले. इतकी निरव शांतता होती, आणि सगळा परिसर इतका सोनेरी दिसत होता.... शांत, शांत बसून राहिले. अगदी आत कुठे तरी शांतता झिरपत होती. अगदी आत्म्याला वेढून राहिल्यासारखी वाटली. एकदम समाधानच भरून आल मनात. आजूबाजूला बघताना लक्षात आलं, मस्त सोनेरी ऊन्हं पडली होती, सगळ्या परिसरावर पसरली होती. एकदम उबदार, एखादी दुलई अंगावर पांघरून बसाव तस वाटत होत अगदी. परिसरही तसाच वाटत होता, अचानक एक नातच जुळल्यासारख वाटल सार्‍या आसमंताबरोबर. भर दुपार असली तरी उन्हाला कुठेही रख्ररखीतपणाचा स्पर्शही झाला नव्हता, मऊसूत, सोनेरी, झळाळणारी उबदार उन्हं इतकी देखणी दिसतात, हे किती तरी दिवसांनी अनुभवल. वाटल, हातात पकडून ठेवू शकेन का थोड माझ्याचपाशी? खूप वेळ तशीच बसून राहिले, सोनेरी उन्हं अनुभवत अन त्या सोन्याने सोनेरी बनलेला आजूबाजूचा परिसर निरखत. शनिवार, रविवार ऑफिसला येण्याच सार्थक झाल....
आणि हो, बापूच्या अन त्याच्या बापूच्या नावाने दिलेल्या शिव्या यावेळपुरत्या रद्द समजण्यात याव्यात! :D
No comments:
Post a Comment